Miejscowość: Nowy Wiśnicz.

Lokalizacja: w pobliżu Bochni, jadąc z Bochni trasą 965 w stronę Limanowej.

Już z daleka zamek wygląda imponująco. Położony na zalesionym wzgórzu budzi ciekawość i przyciąga turystów. Na zewnętrzny dziedziniec wchodzimy przez bardzo oryginalną bramę wjazdową. Od razu naszą uwagę przyciągają wysokie baszty, które dodają całej budowli smukłości. Niestety same mury zamkowe nie są aż takie stare jakby się zdawało, pochodzą z 1949 roku, gdy to rozpoczęto prace renowacyjne a w konsekwencji odrestaurowano je.

Przenieśmy się jednak do odległych czasów, kiedy to obiekt ten znajdował się w posiadaniu rodu Kmitów. Choć pierwsze wzmianki w dokumentach na temat zamku sięgają roku 1397, to jednak zamek stał się prawdziwą perełką dopiero po przebudowie wykonanej przez Piotra Kmitę. W I połowie XVI wieku ów marszałek koronny i wojewoda krakowski uczynił zeń magnacką rezydencję. Wszystkie skrzydła mieszkalne podniósł o jedną kondygnację i dobudował narożną basztę. Wnętrza zostały wyposażone w drogie meble i obrazy. Właściciel, jako mecenas kultury, przyciągnął na swój dwór najwybitniejsze umysły epoki: pisarzy i poetów, czyniąc to miejsce jednym z najświetniejszych ośrodków polskiego renesansu. Na zamku gościły też znamienite osobistości: królowa Bona oraz jej syn, Zygmunt August z Barbarą Radziwiłłówną.

Po śmierci Kmity właścicielami zamku została rodzina Barzich. W 1593 roku sprzedali oni tę posiadłość Stanisławowi Lubomirskiemu. Można uznać, że w rękach Lubomirskich pozostał do końca swego istnienia choć przez krótkie odcinki czasu był w posiadaniu innych właścicieli. Za czasów Lubomirskich zamek otoczono wielkim ogrodem. W 1615 przebudowa zamku spoczęła w rękach architekta Andrei Spezzy. Powstało wiele dodatkowych elementów, m.in. barokowa brama wjazdowa, kaplica, niski budynek kuchenny zwany Kmitówką. Wnętrza urządzono w stylu barokowym i wyposażono w obrazy słynnych mistrzów takich jak: Tycjan, Durer, Rafael. Zamek w Wiśniczu odwiedzili królowie Władysław IV Waza z żoną Marią Ludwiką oraz Jan Kazimierz.

W 1616 roku Lubomirski ufundował miasto - Nowy Wiśnicz – a zamek stał się znamienitą siedzibą rodową. Zadbano też o bezpieczeństwo. W twierdzy stacjonowało 200 konnych dragonów i 400 węgierskich piechurów, murów broniło 80 armat, a zgromadzone zapasy żywności i amunicji miały wystarczyć nawet na trzy lata obrony przez najeźdźcą. Kiedy jednak w 1655 roku nadciągnęły wojska Szwedzkie, zamek poddał się bez jednego wystrzału. Mówi się, że Lubomirscy poddali się bez walki, by ochronić swoją posiadłość przez zniszczeniem, są jednak i tacy, którzy twierdzą, że w tym okresie czasu zamek w Wiśniczu już nie miał tak wielkiej renomy i w chwili ataku obcych wojsk został po prostu bez wodza, który mógłby pokierować obroną. Tak czy tak wynik był dla zamku smutny. Szwedzi nie tylko zniszczyli zamek, ale też wywieźli z niego wszystko, co się dało: kosztowności i dzieła sztuki napełniły 150 wozów.