Stara, dębowa ramka. Tabliczka z imieniem i nazwiskiem. Kolce wbite w nogi. Tak kończy się moja historia.

- Jestem Robaczkiem. Mieszkam w czwartym żeberku. Od poniedziałku do piątku pracuję. Zbieram okruszki po jedzeniu. W weekend odpoczywam. Najczęściej pod palmą. Zainteresowania? Słuchanie, podziwianie oraz wpatrywanie się w Nią... Hmm... myślę, że to by było na tyle. Nie ma za co, cieszę się, że mogłem pomóc.

- Dzień jak co dzień. Rano zbierałem okruszki po śniadaniu. To jest niemożliwe, jakie ilości pożywienia pochłaniają ludzie. A ile go marnują! Dziś omal nie zabiła mnie tocząca się oliwka! Czy coś mi się stało? Nie, uciekłem przed nią. Spadła na ziemię. Nie, nie podniósł jej. Też się dziwię. Przecież to tyle jedzenia...

- Jak Ona wygląda? Jest piękna! Nie jest taka okazała jak Piwonia. Jest bardzo subtelna. Przypomina mi lilie. Wabi swą delikatnością. Otacza ją jedwabna pajęczyna utkana z własnego uroku. Wielu na nią złapała! Kolor oczu? Trawa o poranku. Gdy pierwsze promienie Słońca delikatnie ją podświetlają. Usta ma niesamowite, poziomkowe. Może jest zbyt wysoka. Jest wzrostem dziesięcioletniej brzozy. Ale dla jej gatunku, to normalna wysokość. Nie jestem w niej zakochany! Przecież wiem, że nasz związek nie miałby szans. Ona nawet nie wie o moim istnieniu.

- Tato, dlaczego ty uciekasz, jak tylko Ją widzisz? Ona nie jest taka jak inni ludzie! Nie skrzywdziłaby cię. Jest po naszej stronie. Sam słyszałem jak mówiła do innego człowieka, że trzeba chronić środowisko, dbać o ginące gatunki. Nawet należy do jakiejś specjalnej organizacji. Śmiesznie się nazywała... hmm... chyba Zielony Groszek.

- Wiesz co ci powiem przyjacielu? Jeżeli chcesz zdobyć jej serce, działaj! Czyny świadczą więcej niż słowa. Nie przejmuj się, że może cię odtrącić. Kto nie ryzykuje, nie wygrywa. Lepiej żyć z myślą o przegranej niż z świadomością niewykorzystanej szansy.

- Jak ja nie lubię tej Biedronki! Nie, nie uspokoję się! Idę teraz do niej i przeprowadzimy poważną rozmowę! Jak ona śmiała! To ja czuję się zbyt onieśmielony, żeby przejść koło Niej, a ona bezczelnie wdrapuję się Jej na rękę! Jestem zazdrosny?! Zdaje Ci się. To po prostu brak taktu i kultury tak na mnie działa!

- Nie potrafię poruszać lewym skrzydełkiem, poza tym nie jest źle. Każdy by tak postąpił na moim miejscu, nie przesadzaj. Dobrze, opowiem jeszcze raz, skoro tak lubisz tę historię. Wracałem z pracy, cieszyłem się, że zaraz zobaczę się z Nią. Wesoło nuciłem piosenkę, gdy nagle minął mnie Komar... ten wzrok... do końca życia go nie zapomnę. Krwiożerczy, pełen pasji zabijania. Na oczach pulsowały mu szkarłatne żyły. Lśniąca szabla była przygotowana do ataku. Słyszałem, że potrafił wyssać życie z ludzi. Najpierw wstrzykiwał im truciznę, tak aby nikt nie spostrzegł, co się z nim dzieje. Następnie popełniał drastyczną zbrodnię. Zrozumiałem kto był na jego celowniku. Nie mogłem dopuścić, żeby wyrządził Jej krzywdę! Całym ciałem naparłem na niego. Zaskoczyłem go i nie zdążył uniknąć ciosu. Szssstt... po chwili jego szabla świsnęła mi przed twarzą. Skrzydłem zahamowałem ją i odparłem atak. Z całą siłą uderzyłem Komara w twarz. Przez chwilę stracił równowagę, więc zadałem cios ponownie. Niespodziewanie przebił moje lewe skrzydło. Nieznośny ból przeszył moje ciało. Poczułem narastającą złość w każdym mięśniu. Skumulowałem ją i uderzyłem go w twarz. Prach! Szabla pękła. Wystraszony Komar rzucił się do ucieczki. Wygrałem.