Nastąpił jednak inny dzień od po pozostałych. 11.08.2000 roku zaczął się tak samo. Godzina 10:00, Engelbert wchodzi na działkę – powiedziałem do dyktafonu. Śledztwo rozpoczęte. Chwilę później, dla dokumentacji mojego śledztwa, zrobiłem zdjęcie gdy otworzył okiennice. Postanowiłem zakraść się bliżej. Ciekawiło mnie czy ma jeszcze jakieś inne gołębie. Na stole były wielkie kosze z czerstwym chlebem, gołębnik był zbyt duży jak dla jednego gołąbka. Postanowiłem to sprawdzić osobiście. Zakradłem się po cichu. Raus wyciągnął właśnie małego gołąbka. Trzymając go delikatnie w swoich pomarszczonych dłoniach, mówił do niego czule nazywając go Eliza. Swym dużym palcem głaskał delikatnie główkę gołębia. Tak wzruszył mnie ten widok, który chciałem zachować na dłużej, że postanowiłem zrobić im zdjęcie. Niestety brzęczek spustu migawki spowodował, że stary usłyszał a po chwili i zobaczył mnie. Gdy popatrzył na mnie ze zdziwieniem, zrobiłem mu ostatnie zdjęcie z bliska i uciekłem. Nic nie powiedział, był w szoku. Ten niemiły incydent nie wytrącił Rausa na długo z równowagi. Wrócił po chwili do swoich codziennych czynności. Zapalił papierosa i patrzył w niebo. Gołąbek chodził po nodze swojego gospodarza. Po czym poleciał. Pierwszy raz widziałem, że ten mały gołąbek potrafi latać. Codziennie przypatrywałem się mu jak chodził po balustradzie werandy, przechadzał się po działce niczym jej właściciel. Jednak nigdy nie latał. Zawsze stąpał swoimi małymi stopkami po ziemi. Stary najwyraźniej też był zaskoczony. Patrzył w stronę w którą odleciał nieruchomo. Nie drgnął. Miałem wrażenie, że łza kapie mu po policzku. Ale może tylko to sobie uroiłem, nie widziałem z tak daleka dokładnie. Niemniej jednak wyczułem smutek na jego obliczu. Gdy następnego dnia przyjechałem na działkę Raus nadal nieruchomo siedział wpatrzony w jeden punkt. Co jakiś czas zapalając kolejnego papierosa. Zmartwiłem się starcem. Chciałem nawet do niego podejść i z nim porozmawiać. Pocieszyć go. Przecież gołębie odlatują, to jest normalna, naturalna kolej rzeczy. Rozumiałem jednak jego ból, powagę sytuacji. Gołąbek był jego jedynym przyjacielem. Odlatując pozostawił go samego. Znowu został sam, nie miał nikogo. Gdy Raus spadł z krzesła i nie wstał od razu zadzwoniłem po karetkę. Niestety, było za późno, odszedł. Nie zniósłby już dłużej osamotnienia. Gołąbek uosabiał jego wnuczkę. Tak mały, delikatny, ciekawy świata. I miał jedną wielką zaletę, bał się latać. Istniała więc szansa, że on go nie opuści. Zostanie z nim na zawsze. Gołąbek, nie świadom brzemienia jakie na nim spoczywa, tak beztrosko odleciał. Opuścił Rausa i już nie wrócił.