Zaiste nie jest prosto przygotować dziecko do dorosłego życia, opowiedzieć o przykrych sprawach, uczulić na zwątpienia, na pozbywanie się własnych, ot, infantylnych przecież oczekiwań, uodpornić na rozczarowania, zwłaszcza przychodzące ze stron nieoczekiwanych, szczególnie w sytuacjach, w których nie sposób się tego spodziewać, od instytucji, które powinny wszakże umieć dowartościować, być w pewnym sensie światłem, czarodziejskim światem, jakąś starą szafą do Narnii, willą Śmiesznotką, Doliną Muminków, Stumilowym Lasem Krzysia i jego Misia.

Na początku maja, w dzień szkolny (i to chyba jedyna dobra wiadomość dla uczniów mogących wystąpić na scenie Czytelni dla Dzieci i Młodzieży Miejskiej Biblioteki Publicznej w Kętrzynie, tudzież tych, którzy nudzili się na twardych krzesłach widowni) odbyło się otwarcie wystawy plastycznej pod tytułem „Kętrzyn 70 lat temu”. Owa wystawa jest ukoronowaniem ogłoszonego wcześniej konkursu plastycznego, do którego zostali zaproszenie uczniowie szkół podstawowych i gimnazjalnych. Technika wykonania prac, z tego, co mi opowiadano, była dowolna, ale zamykała się, nie wiem, czy regulaminowo, czy dzięki autorom, w rysunku i malunku.

Nieco zdziwiony byłem, że wystawa odbyła się w bibliotece, choć absolutnie i brońcie mnie bogowie! nie umniejszam wartości i sympatycznej atmosferze tego miejsca, które bardzo lubię. Gdybym jednak miał wpływ, to uznałbym, że o wiele przyjemniej byłoby spotkać się w filii biblioteki, w Loży Masońskiej, gdzie tamtego dnia słońce opromieniłoby radosnymi smużkami szlachetną sztukę kilku- i kilkunastolatków dodając optymizmu, który mogłyby konkurować z nadętym nastrojem celebrowania siedemdziesiątej rocznicy nadania nazwy Kętrzynowi przy słowach tak zwanego miejskiego hymnu (o ile miastu wypada mieć swój hymn). Cóż, TO miasto ma. I hymn, i flagę, i hejnał. Jakby nie dość było po prostu herbu. Jednak pamiętamy słynne słowa wypowiedziane przez Ryszarda Ochódzkiego: To jest miś na miarę naszych możliwości. My tym misiem otwieramy oczy niedowiarkom! Mówimy: to jest nasz miś, przez nas zrobiony, i to nie jest nasze ostatnie słowo!. Każde czasy mają swoje możliwości, swojego misia, swojego prezesa Klubu Sportowego „Tęcza”, bo jak przecież wiemy: Prezes dba o nas jak ojciec najlepszy.

Na dobrą sprawę, czemu w ogóle biblioteka? Dlaczego nie sala muzeum? Nie sale i korytarze Kętrzyńskiego Centrum Kultury, gdzie zazwyczaj wiszą na ścianach obrazy i fotografie, a można się przechodzić swobodnie i przyglądać z uwagę każdemu z dzieł? Dlaczego któraś ze szkół nie zaoferowała swoich szerokich korytarzy na przegląd prac? Szkoła, której mury są mocno związane z rocznicą nadania nazwy Kętrzynowi, albo ta, której uczniowie przedstawili najwięcej prac, bądź po prostu ta, która dotąd była pomijana przy różnych okazjach i jej uczniowie i nauczyciele najbardziej potrzebują artystycznego powiewu, dowartościowania, uśmiechu i swoistego przyjemnego rozgardiaszu związanego z wizytą innych uczniów i ich prac… O znakomitej plastyczce, która jest dyrektorką jednego z gimnazjów, nie wspomnę, bo to jest zbyt oczywiste. Jej podopieczni, młodzi artyści, nie potrzebują absolutnie dopieszczania.