Do Circo de Soaso dostaliśmy się innym niż dzień wcześniej, znacznie rzadziej uczęszczanym przez turystów szlakiem. Piękna widokowo ścieżka, zwana Faja los Canarellos, wytyczona dokładnie naprzeciw Faja de Pelay, po drugiej stronie kanionu, pozwoliła nam szybko osiągnąć cel. Po drodze do cyrku nie spotkaliśmy tym razem nikogo. Chwilę odpoczęliśmy przy „Końskim Ogonie” i zaczęliśmy rozglądać się za szlakiem do Refugio de Goriz. Z Circo de Soaso do schroniska prowadzą dwie trasy. Pierwsza znacznie łatwiejsza, ale też dużo dłuższa, druga, zwana Clavijas de Soaso, dość niebezpieczna, dostarczająca sporej dawki adrenaliny. Dla dreszczyku emocji wybraliśmy opcję trudniejszą. Przez prawie dwa kwadranse mierzyliśmy się z wymagającym podejściem, które przypomina ubezpieczone fragmenty tatrzańskich szlaków, tyle, że jest dłuższe i miejscami bardziej strome niż nawet mocno eksponowane fragmenty Orlej Perci. Było warto. Nie tylko szybko pokonaliśmy sporą wysokość i znacznie skróciliśmy dystans do Goriz, lecz także przeżyliśmy chyba najbardziej ekscytujące momenty całego naszego pirenejskiego wypadu. W drodze powrotnej do Circo de Soaso zmęczeni wybraliśmy już jednak trasę łatwiejszą.

Po kilku następnych, bardzo burzowych dniach w Torla przyszedł czas, by zadecydować, jak zagospodarujemy resztę przeznaczonego na Pireneje czasu. Wyprawa na Monte Perdido stawała się coraz mniej prawdopodobna. Aura nas nie rozpieszczała. Dwukrotnie byliśmy w Circo de Soaso i ani razu z powodu kłębiących się chmur nie było nam dane zobaczyć szczytu. Nic dziwnego, że nazwano go „perdido”, czyli po hiszpańsku „zagubiony”. Musieliśmy opracować plan „B”. Kryjąc się kolejny dzień w naszym małym, oblewanym niemal nieustannie przez ściany deszczu namiocie, postanowiliśmy na przekór pogodzie ruszyć z miejsca i przenieść się do pobliskiej Doliny Bujaruelo, by stamtąd z kolei spróbować dotrzeć do Bramy Rolanda.

Poranek przywitał nas aurą, która nie zwiastowała katastrofy, choć do hiszpańskiego lata trochę jej brakowało. Całe szczęście noc była sucha. Cieszyliśmy się bardzo, bo nie jest przecież żadną przyjemnością składanie w strugach deszczu przemoczonego namiotu. Szybko spakowaliśmy swój dobytek i ruszyliśmy w drogę.

Przez pierwsze kilometry pędziliśmy niemal truchtem. Tempo naszego marszu rosło wprost proporcjonalnie do przyrostu deszczowych chmur na niebie. Mieliśmy jednak przed sobą, przynajmniej teoretycznie, niespełna trzy godziny marszu, na dodatek asfaltową drogą, więc dobry nastrój nas nie opuszczał. W niezłym czasie dotarliśmy do Puente de los Navaros – miejsca, gdzie droga odbija w stronę Bujaruelo. Wydawało się, że jeszcze chwila i będziemy na miejscu, kiedy los nagle spłatał nam figla. Naszym oczom ukazała się blokująca drogę, wielka betoniarka oraz stado robotników wylewających na całej jezdni nową nawierzchnię. Przewidywaliśmy różne potencjalne trudności, ale coś takiego! Tej przeszkody naprawdę nie sposób było pokonać. Z jednej strony bowiem drogę ograniczała pionowa, skalna ściana, z drugiej – stromy brzeg Río Ara. Zdobycie informacji, jak długo droga będzie zamknięta, graniczyło z cudem. Nikt z robotników nie mówił po angielsku lepiej niż ja po hiszpańsku. Z trudem dowiedzieliśmy się, a może raczej domyśliliśmy, że zakończenie pracy przewidywane jest na godzinę siedemnastą. Tu dobry nastrój na chwilę nas opuścił. Zaczęliśmy jednak szukać innych rozwiązań. Mapa wskazywała, że po drugiej stronie rzeki biegnie alternatywny szlak, nie mieliśmy tylko pewności, jak daleko trzeba będzie wrócić, by się na niego dostać. Tymczasem czarne chmury gęstniały coraz bardziej. Na szczęście, wbrew naszym obawom, szybko znaleźliśmy wejście na główny w hiszpańskich Pirenejach, ciągnący się od Morza Śródziemnego aż do Zatoki Baskijskiej szlak GR11, który zaprowadził nas wprost do celu. Ostatecznie wyszło lepiej niż planowaliśmy. Gdyby nie zamknięto drogi, nie mielibyśmy pojęcia, że do Bujaruelo można dostać się znacznie ciekawszą, zapewniającą chwilami odrobinę adrenaliny (krótkie fragmenty ubezpieczone stalową liną) trasą. Gdy tylko dotarliśmy na miejsce, z nieba chlusnął deszcz i nie odpuścił przez następne 36 godzin.

Dolina Bujaruelo, nawet w szarej, deszczowej scenerii, jest miejscem niezwykłym. Kiedyś znajdowała się tutaj wioska, obecnie nie ma stałych mieszkańców. Po średniowiecznej osadzie pozostały jedynie mury trzynastowiecznego kościoła San Nicolás de Bujaruelo oraz kamienny most wznoszący się ponad turkusowym nurtem Río Ara. W dolinie usytuowane jest również ładne, nawiązujące stylem do historycznej zabudowy, schronisko oraz duże pole namiotowe. Liczyliśmy na tani nocleg pod namiotem, jednak przed sezonem kemping okazał się być zamknięty. Z ciężkim sercem i kieszenią uboższą o 18 € od osoby zainstalowaliśmy się w schronisku. Miejsce to bardziej niż górską bazę przypomina wygodny hostel.

Kolejną dobę spędziliśmy na spaniu, jedzeniu i rozgrywaniu setek partii w kości. Chwile, w których padało odrobinę lżej, wykorzystywaliśmy na odkrywanie okolic schroniska oraz sprawdzanie prognozy pogody przez Internet w komórce. Nie było to łatwe zadanie, gdyż zasięg występował tylko na okolicznych wzgórzach. Musieliśmy stanowić komiczny widok biegając wokół schroniska w strugach deszczu i wymachując owiniętym w foliowy worek telefonem.

Trzeciego dnia w mokrym Bujaruelo postanowiliśmy, że czas najwyższy coś zrobić. Opcje były dwie – wyjście bez względu na pogodę w góry i zejście na jeszcze jedną noc do tutejszego schroniska, ewentualnie marsz powrotny do Torla. Zdecydowaliśmy się na rozwiązanie pierwsze, a los się do nas trochę uśmiechnął. Poranek nie przywitał nas wprawdzie bezchmurnym niebem, ale przynajmniej przestało lać. Ruszyliśmy na długi, dość trudny szlak prowadzący do schroniska Refugio de Sarradets (2587 m n.p.m.) i dalej w stronę Bramy Rolanda. Chcieliśmy pokonać chociaż część tej trasy. W Bujaruelo widzieliśmy zdjęcia ze szlaku na Bramę sprzed kilku dni, które powinny studzić nasz zapał. Droga była zasypana śniegiem po pas. Mimo to puściliśmy się przed siebie z nadzieją, że dotrzemy przynajmniej do Sarradets.

Jak się szybko okazało, po dwóch dniach bezustannego deszczu szlak zmienił się w regularny potok. Powoli pięliśmy się pod górę skacząc, tam gdzie tylko było to możliwe, z kamienia na kamień. Tam gdzie kamieni zabrakło sprawdzaliśmy wodoodporne właściwości naszego obuwia. Gdzieś przeczytałam, że po francuskiej stronie Pirenejów pogoda jest zwykle gorsza niż po hiszpańskiej. Tym razem rzeczywiście okazało się to prawdą. Im bliżej byliśmy granicy, tym bardziej czerniało niebo i gęstniała mgła.

W okolicy murowanego schronu Cabaña de Eléctricas drogę odcięła nam rzeka. Zwykle jest to niewielki strumyk, tym razem jednak, po kilkudniowych ulewach, przemienił się w groźny żywioł. Pokonanie suchą stopą sięgającego ud nurtu okazało się niemożliwe. Przy kilkustopniowej zaledwie temperaturze nie mieliśmy najmniejszej ochoty zrzucać z siebie całej dolnej części garderoby. Tym bardziej, że znowu zaczynało kropić. Po krótkich negocjacjach postanowiliśmy zweryfikować plany. Pora była nadal wczesna, a po ostatnich leniwych dniach sił nam nie brakowało. Obraliśmy więc alternatywny cel – Puerta Bernatuara (2300 m n.p.m.).

Zgodnie ze wskazaniem mapy rozpoczęliśmy dość długą wędrówkę nieoznakowaną ścieżką w kierunku północnym. Szlak okazał się bardziej wymagający niż się pierwotnie wydawało. Przez kilka godzin pokonywaliśmy kolejne, pokryte zielonym dywanami, wzgórza, na których dosłownie roiło się od nieprzejętych zupełnie naszą obecnością świstaków. Musieliśmy także przeprawić się przez kilka rwących potoków. Im wyżej wchodziliśmy, tym bardziej pogoda przypominała tatrzańską jesień albo wczesną zimę. Przez moment z nieba sypnęło nawet gradem. Mimo wszelkich przeciwności w końcu jednak dopięliśmy swego. Niestety ze względu na szybko zbliżającą się burzę nie mogliśmy zostać na Puerta Bernatuara zbyt długo. Szkoda, bo to zupełnie bezludne miejsce ma naprawdę sporo uroku. W pobliżu znajduje się między innymi staw - Ibón de Bernatuara oraz dwa łatwo dostępne przy dobrej pogodzie szczyty – Carpera (2463 m n.p.m.) i Pico de Bernatuara (2515 m n.p.m.).

Zadowoleni, że mimo wszelkich pogodowych przeciwności udało nam się zaliczyć jakikolwiek górski cel, ruszyliśmy w drogę powrotną i po mniej więcej dwóch godzinach szybkiego marszu stanęliśmy przed naszym schroniskiem. Gdy tylko zamknęliśmy za sobą drzwi niebo otwarło się ponownie. Wieczorem raz jeszcze sprawdziliśmy prognozę pogody, która, jak się okazało, ostatecznie pozbawiała nas szans na jakiekolwiek poważniejsze wędrówki. Lekko zawiedzeni postanowiliśmy opuścić wysokie góry i poszukać słońca w jednej z wielu urokliwych, podpirenejskich wiosek.