Na zakończenie sezonu jeździeckiego dzieci i młodzieży w podkętrzyńskich Kątach urządza się rokrocznie Święto Hubertusa. Żeby nie zmagać się zbyt dramatycznie z pogodą, dzień celebracji zwykle ustala się w weekend poprzedzający imieniny Huberta przypadające na 3 listopada. W tym roku Szkółka Jeździecka pani Agnieszki Frankowskiej (jeszcze do sierpnia tego roku – panny Waraksy) Święto Jeźdźców obchodziła na prawie dwa tygodnie wcześniej. Tradycyjna (Wielka Brytania, II Rzeczpospolita za Mościckiego) gonitwa za lisem rozpoczęła się metaforycznie w południe na polach pomiędzy Kątami a Szczeciniakiem. Pochód samochodów, pieszych i koni zatrzymał się przy wbitych w ziemię palikach oznaczających biało-czerwoną taśmą granice zawodów. Kętrzyńscy, i nie tylko, filmowcy i fotograficy po zawodzie, po przyjaźni oraz po rodzinie z poczucia nie tyle obowiązku, ale sympatii w stosunku do uczestników, zanurzyli buty po kostki w miękkim błocie, soboty 21 października, po kilkudniowych opadach. Buty dorównały wilgocią do reszty odzieży, która zdążyła nasiąknąć mazurską mgłą i mżawką. Zatem nie tylko pogoń za zawieszonym na lewym ramieniu jeźdźca rudym lisem tworzyła związek z Wielką Brytanią. Tego dnia mieliśmy absolutnie angielską pogodę. Frazes, że mimo tego wszyscy bawili się znakomicie, jest w pełni uzasadniony.

Kawalkada przeniosła się na miejsce celebracji, gdzie parkur, stajnia, łąki. Nieco się tego dnia tam zmieniło, chociaż mnóstwo tych samych twarzy, co każdego roku. Oczywiście pani Agnieszka, jej mąż pan Artur Frankowski, Wojtek Caruk, jak zawsze w roli wodzireja, pani Ania Opala, pan Ariel Szumiński, właściciel terenu – pan Czarek, uwijający się przy ognisku i zapewniający gastronomiczną logistykę pan Jarek Prokop, pani Kasia Kustra – sołtysowa Skierek, pan Arek Kustra i mnóstwo dziewcząt, które podobno od szóstej nad ranem przygotowywały konie, stroje, siodła, uprząż.