Tymczasem lisia kita przyczepiona już do pleców Agnieszki. Iskra, czyli Ruda rusza powoli kilkaset? kilkadziesiąt metrów? na zaorane pole w kierunku Skierek czy Windy. Publiczność na polnej drodze. Niektórzy marzną w samochodach. Oprócz jeźdźców i koni tylko kamerzysta ma prawo wstępu do świątyni Hubertusa, patrona jeźdźców. Tak, tak... Nie pofatygowali się tutaj ani myśliwi, ani leśnicy, których ów święty także jest patronem. Z wyjątkiem jednego. Ale o tym trochę później. Konie ruszają, nawoływania jeźdźców zagłuszane przez krzyki widzów. I do tego nieprawdopodobny komentarz wzmocniony głośnikiem, godnym sprzętu strajkujących gdzieś po wielkich polskich miastach. Być może to swoisty strajk? Dzieci niespecjalnie zamożnych rodziców, miłośników koni, ludzi uciekających co tydzień z miasta? Szybki powrót. Tym razem pod górkę, więc robi się ciepło i nikt nie rzuca się od razu do kawy, czy tupie przy ognisku. Przenosiny po chwili za ogromną stodołę. Nawet nie wiemy, kiedy i kto ukrył na pastwisku lisa. Cwane dzieci. Zsiadają z koni. Dwie głowy zwieszone obok siebie. Jakby jedna postać scalona przez wodze. W końcu ktoś krzyczy, unosi ręce w górę! Towarzystwo się rozchodzi. Stajnia, ognisko, kiełbaski, kawa, herbata, ciasta, grochówka, bigos, padok. To nieprawdopodobne, ale żadne z dzieci nie jest zmarznięte! Jedne kręcą się w boksach koło koni, drugie przygotowują się do małej gonitwy, kolejne stępują, kłusują, galopują. Tutaj każde z nich ma zajęcie. Czy widzieliście kiedykolwiek, gdziekolwiek dzieci i młodzież w wieku tak rozrzuconym, które się nie nudzą, snują, marudzą, kręcą się wokół dorosłych? Tutaj one dbają o zabawę, one są bohaterami, aktorami, scenarzystami, reżyserami, rekwizytorami, scenografami.

W tym roku premiera. Pony Games. W głównej roli Kubuś Puchatek, opony i drągi. Nie tylko dla najmłodszych. Nie można nie było być pod wrażeniem niezwykłej współpracy i przyjaźni. Dziewczyny, które potrafią na co dzień wyrzucać sobie wszystko, kłócić się o kopystki, szczotki, baty, ganić za zajmowanie się tym koniem, a nie innym, pyskować i uczyć jak jeździć, czyli po prostu wkurzać, jak to nastolatki, kooperują ze sobą, jakby pomoc, przyjaźń i empatia były jedynymi ich uczuciami. Co rusz to zmiana. Jedno dziecko na koniu, drugie prowadzi za uzdę. Wydaje się, że ze stajni wychodzi bez liku zwierząt. Budynek rozrasta się zatem do rozmiarów stadniny w Kętrzynie lub w Książu. I mała gonitwa. Ach, uchwycić na fotografii te pochylone sylwetki, prawie że przyciśnięte do końskiej szyi. Przypadkiem znaleźć moment, gdy wszystkie cztery kopyta nie dotykają podłoża. Twarze jeźdźców to skupione, to nieco przestraszone szybkością, to rozradowane, to z kolei dumne. A znowu pokrzykiwania, doping, nawoływania. Imiona dzieci, imiona koni. Zimno niby a z każdej strony aż bucha gorącem. I z padoku, i od strony publiczności. Ostatni akcent. Najpierw wybór komisji. To ma być tak bardzo na poważnie. Kartka, długopis. Klasyfikacja. Zachwyt nad przebraniem jeźdźca, strojem konia, pomysłem, ideą (na przykład literacką, historyczną), ogromem włożonej pracy. I odwagą... Przecież niektórzy jeźdźcy są prawie półnadzy!

Prawie wszyscy przy ognisku. Zapachy jedzenia. Umęczone i rozradowane dzieci. Specjalna piosenka na cześć Agnieszki. Tym razem oprócz szczerych uśmiechów nie tylko wszystkie dzieci otrzymują prezenty i nagrody. Nie tylko jak zawsze własnoręcznie wykonane kolorowe floo, ale ufundowane przez leśnika, myśliwego, Członka Komisji Tradycji Łowieckich Mazurskiej Okręgowej Rady Łowieckiej w Olsztynie – Andrzeja Kujawę prezenty, żeby nikt nie poczuł się pokrzywdzony. Mają teraz w swoich pokojach dzieci nie tylko zwycięskie statuetki, ale kubki i kalendarze z końskimi emblematami i zdjęciami. Rodzice dyplomy. Bezkonkurencyjny w komentowaniu Hubertusa Wojtek także pewien drobiazg. Na co przecież zbierali pieniądze także i inni. Uściski są serdeczne, jakieś bardzo szczere. Nieco introwertycznemu panu Czarkowi też udziela się sympatyczna atmosfera. A przecież to większość jego koni, jego pola, jego pastwiska... Imion jednak jest dużo więcej do wspomnienia i uhonorowania. O Ani i Wojtku już wiadomo. Ale przecież byli Kasia, Jarek, Elwira, Dorota (jedna i druga)...