Tak, gdzieś pod koniec (wyjątkowo ciepłego) marca, zjawił się na centrali, już dawno nie widziany, mój szef kapitan Krawczyk. Dostałem od niego polecenie wyjazdu służbowego z tajną pocztą do sztabu garnizonowego w mieście O. które dobrze znałem. Następnie ni stąd, ni zowąd zaczął po ojcowsku przekazywać jednemu z nas, swoją zapewne przez lata mozolnie nagromadzoną wiedzę, nie pozbawioną w jego mniemaniu „prawdziwej życiowej mądrości”:

– Jak chcesz od kogoś coś dostać, to obiecaj mu całe góry świata, a jak on ci już to da, to mu nie daj nic! – dokończył z ukontentowaniem.

– Ładnie obywatel kapitan uczy swoich podwładnych. – powiedziałem z goryczą.

– Ostrzygę, ostrzygę... – obiecał, jak to miał w zwyczaju, lecz nie zdarzyło się jeszcze, by dotrzymał tej nadzwyczaj „groźnej” obietnicy.

Nazajutrz rano ubrany w ciężki płaszcz wyjściowy, z przewieszoną na plecach skórzaną teczką na krzyż z pistoletem maszynowym (bez amunicji), wsiadłem do pociągu. Do miasta O. przybyłem bez przygód i prosto z dworca udałem się do sztabu, gdzie szybko przekazałem tajną pocztę, tak, że mogłem już w tym samym dniu powrócić do jednostki. Chętnie bym jeszcze został i coś wypił, ale nie miałem złamanego szeląga. Nawet radośnie świecące wiosenne słoneczko nie poprawiło mi humoru. Zdegustowany, zacząłem iść w kierunku dworca. Przyglądając się bez zainteresowania mijającym mnie ludziom, nagle, ku memu radosnemu zdziwieniu, zobaczyłem idącego z naprzeciwka kolegę z klasy. Już z daleka witał mnie z uśmiechem, ten dawno niewidziany (tak jak ja wyrzucony ze szkoły) mój dobry kumpel, Czesiek. Chwilę potem, prezentując się przede mną w nieskazitelnie czystej białej koszuli, podniósł do góry rozłożone ręce i zapytał:

– No, powiedz mi, czy dobrze wyglądam?!

– Wyglądasz świetnie! Kiedy tak patrzę na Ciebie, mam nieodparte wrażenie, że szlag trafił komunę, i nastała wreszcie upragniona wolność. A cóż to za dziewczyna wlecze się za Tobą i patrzy tak na nas ponuro? – zapytałem, patrząc z życzliwością na to już zdeprawowane dziewuszysko.

– A to taka jedna... nie zwracaj na nią uwagi. Przypałętała się i ciągle łazi za mną. Jak chcesz, to ją odgonię. Napijesz się ze mną piwa – ja stawiam?

– Ona mi nie przeszkadza, a o piwie przed chwilą myślałem. Tylko myślałem, bo forsy brak. – powiedziałem wesoło.

Udaliśmy się do restauracji hotelowej, gdzie w szatni z wielką ulgą pozbyłem się czapki, teczki oraz płaszcza z pasem. Natomiast broń chwyciłem za lufę i po dołączeniu do towarzystwa, oparłem o nogę stolika. Czesiek z uśmiechem samozadowolenia na ustach już się rozsiadł niczym udzielny książę na socjalistycznym stołku. Wysoko podniesioną głową powoli obracał raz w jedną, raz w drugą stronę. Odnosiło się wrażenie, jakby łaskawie witał wszystkich obecnych na sali. Wprost promieniował swą osobą. Jednakże, zadziwiającym, a zarazem i smutnym było to, iż „poddani” przy stolikach w ogóle na niego nie zwracali uwagi?! On tego nie zauważał, boć król zawsze wyżej mierzy wzrokiem niż li jego poddani. W trakcie tego ceremoniału znów mnie zapytał czy się dobrze prezentuje, na co mu odpowiedziałem, że wygląda jak bardzo zadowolony człowiek w nareszcie wolnym kraju. Gdyśmy już wlali w siebie po kilka dużych piw, przeprosiłem go na chwilę, bo chciałem coś załatwić u znajomego mieszkającego naprzeciwko restauracji. Nie zaglądnąwszy do szatni, wyszedłem energicznie z lokalu. Kiedy już byłem w połowie szosy, usłyszałem za plecami:

– Zatrzymajcie się szeregowy! – to wołał młody wysoki oficer stojący na krawędzi chodnika.

– Nie ma głupich! – krzyknąłem i puściłem się biegiem. Chwilę potem – obejrzawszy się ponownie – zobaczyłem, że nadal stoi, więc aby zachować resztki honoru, przeszedłem w trucht. Załatwiłem, co trzeba i szczęśliwie wróciłem do lokalu. Wychylając kolejne kufle piwa, zaczęliśmy wesoło wspominać dawne szkolne lata, a między innymi, pewnego zdarzenie w naszej klasie: