Miejscowość: Pilica, w pobliżu głównego rynku.

Lokalizacja: Trasą nr 790 na Ogrodzieniec i dalej tą samą drogą na Pilicę.

Pałac najprawdopodobniej wzniesiono na ruinach wcześniejszego zamku. Nie znamy dokładnie daty jego powstania. Wiemy, że Padniewscy, którzy zamieszkiwali zamek w Smoleniu wybudowali pałac – zamek rycerski w Pilicy w stylu renesansowym do którego przenieśli się około 1610 roku. Obiekt był kilkakrotnie przebudowywany - kolejni właściciele dostosowywali go do własnych potrzeb i wizji. W pierwszej połowie XVIII wieku stał się własnością Marii z Wesslów Sobieskiej, która przebudowała go w stylu francuskim. Kontynuatorem jej dzieła był Teodor Wessel, który założył park z altankami i fontannami. Wnętrza kryją czterdzieści pokoi niegdyś bogato urządzonych i zdobionych, w tym jadalnię z kasetonowym sufitem i salę rycerską nazywaną „balową” lub „lustrzaną” z dębową podłogą. Do pałacu należy duży liczący dziesięć hektarów ogród. Całość terenu otoczona jest wysokimi fortyfikacjami, które około 1651 roku wybudował Stanisław Warszycki. Potężne mury zachowały się w całości do dnia dzisiejszego.

Od strony południowo-zachodniej oglądać można jeden z sześciu istniejących pierwotnie bastionów. Były one podobno połączone podziemnymi korytarzami i spełniały funkcję obronną - umieszczano na nich ciężką artylerię. Dodatkowo wzdłuż całych murów biegnie głęboka fosa. Wodę do niej doprowadzano zapewne rurami z odległości aż dziesięciu kilometrów. W 1655 roku pałac zdobyli Szwedzi, ale szybko udało się go odbić, co uratowało go przed zniszczeniem.

Znajdująca się przed pałacem kamienna fontanna została wykonana przez Bolesława Chromego w 1862 roku. Natomiast na bocznych cokołach prowadzących do pałacu znajdują się ciekawe rzeźby sfinksów pilnujących wstępu, jeden z prawej i jeden z lewej strony. Rzeźba z prawej strony zachowała niezniszczone „kobiece” oblicze. W połowie XIX wieku remontem pałacu zajął się Chritian A. Moes, a potem w 1876 roku Leon Epstein. Wtedy to pałac zyskał neorenesansowy wygląd. W 1989 roku pałac przeszedł w ręce Barbary Johnson Piaseckiej, której celem było odnowienie zamku i stworzenie w jego wnętrzach otwartej dla zwiedzających galerii malarstwa. Te ambitne plany pokrzyżowało pojawienie się potomków dawnych właścicieli – Arkuszewskich, którzy byli właścicielami pałacu w latach 1906 –1945.