Płaskowyż Padiș (czytaj: Padisz) jest częścią Gór Zachodniorumuńskich (Apuseni) i obfituje w liczne atrakcje turystyczne. Mimo że nie ma ostrych grani do przejścia i wysokich szczytów do zdobycia, to trasy turystyczne są malownicze, a niektóre z nich bardzo wymagające.

Najbardziej spektakularne szlaki tego regionu wiodą przez Wąwóz Galbeny oraz do Twierdzy Ponoru. Im poświęciłam oddzielne artykuły, a tutaj chciałabym przedstawić parę innych wartych zobaczenia miejsc na tym płaskowyżu. Wszystkich osobliwości jest tyle, że spokojnie wystarczą na dwa tygodnie wędrówek.

Jadąc drogą Oradea – Stei (nr 76), około 15 km za miejscowością Beius skręcamy w lewo (zobaczymy znaki „Zona Padis”). Po około 20 km dojedziemy do wsi Pietroasa, za którą zaczynają się serpentyny prowadzące w górę na malowniczą Polanę Balileasa, gdzie trzeba skręcić w prawo w szutrową drogę. Lepiej, jeśli nasz samochód ma wyższe zawieszenie. Droga jest wyboista. Prowadzi ona na następną polanę, gdzie znajduje się klimatyczne pole biwakowe, a kilometr dalej schronisko Cabana Cetatile Ponorolui, które serdecznie polecam.

Na polu biwakowym jest chatka Salvamontu i tablica informacyjna opisująca szlaki i ich stopień trudności (po angielsku też). Szlaki są bardzo dobrze oznaczone.

W tym roku dojechaliśmy w Padisz o zmroku, wyboista droga w górach wydawała się nie mieć końca i nagle oczom naszym ukazało się światło tysiąca ognisk, palonych przez „prawdziwych” turystów mieszkających pod namiotami. Zrobiło mi się żal, że mam spać w schronisku. Przy pięknej pogodzie polana i ogień wyglądały jak nie z tego świata. Pole namiotowe jest położone przy strumieniu, znajdują się na nim kioski przyzwoicie zaopatrzone w różnego rodzaju rumuńskie trunki, jedzenie, mapy... Można nawet zjeść ciorbę...

Wąwóz Galbeny leży na płaskowyżu Padisz w Górach Apuseni, które, chociaż nie należą do najwyższych gór w Rumunii, charakteryzują się występowaniem zjawisk krasowych przybierających niespotykane formy, takie jak ponory, aweny, jaskinie z podziemnymi rzekami, wywierzyska i malownicze wąwozy.

Więcej na temat Wąwozu Galbeny można znaleźć w oddzielnym artykule:

Wąwóz Galbeny / Cheile Galbenei (Rumunia) – przewodnik

Twierdza Ponoru (Complexul carstic Cetăţile Ponorului) to najsławniejszy w Rumunii zespół obiektów krasowych. Kompleks tworzą: dolina z kaskadowym wodospadem, dwa zapadłe leje krasowe, jaskinia, przez którą przepływa podziemny strumień oraz wizytówka twierdzy – skalny portal o wysokości 70 metrów.

Twierdza Ponoru / Cetatile Ponorului (Rumunia) – przewodnik

Piatra Galbenei to punkt widokowy na wysokości 1234 m n.p.m. Rozciąga się stąd widok na góry Apuseni, można też zobaczyć „z lotu ptaka” opisywany już przeze mnie Wąwóz Galbeny oraz rezerwat Groapa Ruginoasa – wielkie zapadlisko o głębokości 100 metrów powstałe w wyniku procesów erozji. Wygląda to tak, jakby ktoś obrał góry ze skóry, nie ma lasu, ani ziemi, została tylko ruda glina. Do rezerwatu też można dojść, ale z innej strony (prowadzi na nią szlak czerwonego krzyżyka z przełęczy Vartop – droga DN 75).

Na Piatra Galbenei prowadzi szlak żółtego kółka – kontynuacja wycieczki z jaskini Focul Viu. Idąc z powrotem, możemy, jeśli mamy siły, poszwendać się po lesie. Tutaj las jest jak pierwotna puszcza, nikt nie sprząta powalonych drzew. Jeśli się coś zawaliło, to na tym wyrasta coś następnego, zieleń jest zieleńsza, głębia głębsza, a sina dal dalsza, i tak dalej. Szlak wije się raz w górę, raz w dół. Jak przystaniemy i rozejrzymy się wokół, to możemy zauważyć, że czasami wędrujemy niby zboczem czegoś, co już zaczyna być lejem krasowym. To nie są takie sobie zwykłe pagórki. Takim właśnie miejscem jest Zaginiony Świat – Lumea Pierduta.

Część lasu na płaskowyżu, w którym wyjątkowo gęsto występują głębokie aweny – niektóre nawet głębokie na 100 metrów. Taka dziura w ziemi powstała wskutek erozji. Niby nic, ale chciałoby się zaglądać do środka, nie wiadomo po co. Aweny są oznaczone, więc nie ma niebezpieczeństwa, że tam nagle wpadniemy. Ale małe dzieci lepiej trzymać na smyczy, bo barierki na około nie ma.

Do Lumea Pierduta można się dostać od strony schroniska Cetatile Ponorolui (czerwony, a potem żólty krzyżyk) lub z Polany Ponor (żółty krzyżyk).

Mimo wysokich cen (jak na schronisko) Cabana Cetatile Ponorolui jest dość oblegane. Myślę, że to dlatego, że jego centralne położenie umożliwia dogodne dojście do wielu szlaków. Pensjonaty znajdują się niżej i wybierając się na wycieczkę, trzeba skorzystać z samochodu. W schronisku panują bardzo dobre warunki, można zarezerwować pokoje z łazienkami lub bez. Jedzenie jest smaczne, a obsługa bardzo sympatyczna. Można tu kupić mapy regionu. Trzeba rezerwować miejsca z wyprzedzeniem.

Pobyt na Płaskowyżu Padisz przypomina mi zawsze moje studenckie wakacje w górach z lat 80. Ma się wrażenie, że jest się z dala od cywilizacji, widzi się mnóstwo „plecakowców” w górskich butach, wszędzie pasą się owce, gdzieniegdzie konie i jest tak jakoś swojsko, zielono i beztrosko.

Acha! I trzeba na drogę brać kanapki oraz picie (czytaj: piwo, woda jest w strumieniach), bo wszędzie daleko i nie ma tu za dużo schronisk, więc możemy liczyć tylko na siebie lub to, że poczęstuje nas czymś jakiś inny turysta, jeśli go spotkamy.