Dzisiaj miałam sen. Śniło mi się Niebo. Przymrużyłam oczy, mimo to blask wtargnął pod moje powieki. Poczułam jak ciepłym dotykiem głaszcze moje źrenice. Orzeźwiające łzy popłynęły po rozgrzanych policzkach. Odważyłam się podnieść wzrok. Zobaczyłam Go. Uśmiechniętego Świętego Piotra. Podał mi dłoń i zaprowadził pod kryształową bramę, która mieniła się wszystkimi kolorami świata. Dobre uczynki, to najlepszy materiał budulcowy – powiedział z lekkim rozbawieniem. W jaki sposób zostały zaklęte w kryształki odbijające Światło? Nie wiem, ale był to najpiękniejszy widok jaki cieszył moje oczy. Czy jesteś gotowa otworzyć bramę Nieba? - zapytał patrząc na mnie z powagą. Odparłam cichutko, ledwie słyszalne.:

- Tak.

Czekałam jak wręczy mi wielki, złoty klucz, który otworzy to, co przede mną nieznane. Lecz On tylko uśmiechnął się w swój zagadkowy sposób i dotknął mojego serca. Poczułam lekkie drganie i rozpływające się po całym ciele ciepło. Takie same ciepło, które czułam, gdy do swojej piersi przytulała mnie mama i gdy dumny ze mnie tata całował w czółko. Podniosłam swój wzrok nieco lękliwie, ale i ze zrozumieniem. Święty Piotr pokiwał głową i roześmiał się radośnie. Dłonią dotknął mojej głowy. Poczułam jak spada z niej ciężki, stalowy łańcuch, którego obecności nie byłam świadoma przez tyle lat. Jej lekkość uniosła mnie niczym balon na wietrze. Nie bałam się tego, gdzie mnie zabierze. Wiedziałam, że będzie to dobre. Byłam na odległej galaktyce, w afrykańskiej dżungli, w paszczy wieloryba. Nagle wszystkie tajemnice ziemskiego świata stały się dla mnie zrozumiałe. Pojęłam wszystko. Gdy znalazłam się ponownie pod bramą Nieba święty Piotr dotknął moich uszu. Przysięgłabym, że słyszałam Jego dotyk. Nagle do moich uszu dotarła pieśń przewracanych kartek książki. Chwilę później usłyszałam świst piór jaskółki, przecinających powietrze niczym smyczek struny harfy.